Het blijft vreemd dat sommige mensen nog steeds denken dat een doktersassistente alleen de telefoon opneemt en afspraken inplant. Dat zij (want het zijn bijna altijd dames) een te nemen hindernis is, om het doel te bereiken, namelijk contact met een dokter. Hoe vaak ik niet in de spreekkamer lichtelijk verontwaardigd te horen krijg dat de assistente zoveel vragen had gesteld, of zij zelf misschien dacht de dokter te zijn? Of nog erger, dat de assistente echt haar best had gedaan om te voorkomen dat betreffende patiënt een afspraak zou krijgen.

Met ook weer aan de ene kant een dokter die kan mopperen over afspraken die helemaal niet nodig waren geweest, en ontevreden patiënten die wel vinden dat ze (dezelfde dag) op het spreekuur zouden moeten worden gezien.

En dan heb ik het nog niet over het feit dat in de wijk waar ik werk het soms nog weleens lastig is om een en ander aan de telefoon duidelijk te krijgen. Zowel door taalbarrière, als doordat het voor sommige mensen lastig is om te vertellen wat ze nu voor klachten hebben.

Misschien vraagt u zich af waarom ik dit nu schrijf. Dat komt omdat ik, in verband met een langdurig zieke assistente, recentelijk weer zelf aan de telefoon heb gezeten. En dat heeft mijn bewondering voor mijn assistentes behoorlijk vergroot.

Zoals gebruikelijk begint de dag om acht uur. Ik was om tien over half negen al helemaal kapot. Geen idee hoeveel telefoontjes ik al gehad had. Sommige mensen vonden het natuurlijk leuk om meteen de dokter aan de lijn te krijgen, maar sommige wilden ook echt gewoon de assistente spreken voor een recept, en niet mij. Maar terwijl ik naar een onsamenhangend verhaal aan het luisteren ben, wordt er dan voor mijn neus een jampot met urine in een boterhamzakje over de balie geschoven, en diegene wil meteen haar klachten vertellen. Waarop ik gebaar dat ik iemand aan de lijn heb. Nadat ik die heb opgehangen, gaat natuurlijk meteen de telefoon weer, maar moet ik eerst die andere mevrouw helpen en gaat ook de overleglijn. Hoe doen zij dat eigenlijk?

Want mijn assistentes zie ik zelden gestrest of boos/geagiteerd, terwijl ik dus na veertig minuten al verlangend uitkeek naar de pauze van half elf (nog twee uur). De enige keren dat dat gebeurt, is als een patiënt boos of geagiteerd is over een advies, terwijl zij echt duidelijk uitgelegd hebben waarom dat advies wel goed is. En dat deze patiënt dan toch een afspraak eist, bij mij komt, ik hetzelfde zeg, en ze dan wel akkoord gaan.

Dus voor alle doktersassistentes, bij deze alle erkenning voor jullie kennis en kunde. Voor het ontzorgen van al mijn collega’s en mijzelf, met soms veel te weinig waardering. Bedankt!